Biyoiklimsel konfor, insanın kendini rüzgâr, nem, sıcaklık ve yağış gibi iklimsel durumlara karşı enerji sarf etmeden sağlıklı, dinamik ve rahat hissetmesi olarak tanımlanmaktadır. Küresel iklim kriziyle birlikte, yoğun ve plansız kentleşmenin sonucu olarak geçirimsiz yüzeylerin artması ve yeşil alanların azalmasıyla, kentlerde ısı adaları oluşmaktadır. Bu durum kentte yaşayan bireylerin, özellikle belli dönemlerde, yaşam konfor seviyesini aşmaktadır. Biyoiklimsel konfor değerleri olması gereken aralıkta değilse bireyler bu mekanlarda huzursuz olmakta ve bu mekanlardan uzaklaşmak eğilimindedir. Özellikle sıcaklığın konfor değerlerinin altında veya üstünde olması insanda başta dolaşım ve solunum sisteminde farklı problemlere yol açtığı gibi, strese ve sıkıntıya neden olarak ruhsal problemlerin yaşanmasına, halsizlik, gözlerde yanma ve boğaz kuruluğu gibi birçok hastalığa sebep olmaktadır. Günümüzde COVID-19 pandemi dönemiyle birlikte kentlerde kamusal açık-yeşil alanlara duyulan ihtiyaç ön plana çıkmıştır. Kent içinde yaşayan bireylerin kentsel mekanlardan beklentileri farklılaşmıştır. Bireyler serbest zamanlarını geçirebilmek için hava kalitesi yüksek ve yeşil alanları fazla olan mekanlara ihtiyaç duymaktadır. Ancak günümüzde iklim şartlarının değişkenlik göstermesi ve küresel ısınmanın artması, kentlerde yaşayan insanların rekreatif hareketlerini olumsuz etkilemektedir. Bu durumda biyoiklimsel konfor kavramı önem kazanmaktadır. Kentlilerin ihtiyaç duyduğu açık-yeşil alanları tasarlarken amaç, iklimsel verilerin doğru saptanarak insanlar için konforlu mekanların oluşturulması olmalıdır. Bu kapsamda çalışmada, iklim ve insan ilişkisi, biyoiklimsel konfor kavramı ve insan biyoiklimsel konforunu etkileyen faktörler incelenmiş ve biyoiklimsel konforun peyzaj tasarımına etkisi irdelenmiştir.
Anahtar Kelimeler: Kamusal alan, Kentsel tasarım, Kent estetiği, Ergonomi
|
